سکــوت می وزد و دیـده ها پریشانند           ستاره های حــرم بیـقـرار و گـریانند

هــزار آدم آواره ی پـریـــشـان گــرد           دوبــاره منتـظـر ســوره های انسانند

قنوت نافله ها هم ز درد می ســوزند           به یاد منبر و محراب روضه میخوانند

ندیده بود کسی بی کسی از این بــدتر          از اینکه تا به قـیـامت یـتـیـم می مانند

تمام کوفه پر از ردِّ اشک های علیست           و چــاه ها که پر از نـاله های پنهانند

شکست فـرق نماز خــدا به شمشیری           به من نگو که دگر کـوفـیان مسلمانند

هنوز خون سرش روی فرق محراب است           و جـمع قـبـله نـشیـنان هـنوز گـریانـند

هنوز کـوفـه و شهر مـدینه می گـریند           و بین یک در و دیوار روضه میخوانند